Vorig jaar vierden ze voor het eerst Sinterklaas in het asielzoekerscentrum. Ze waren daar herenigd met hun vader die al eerder vluchtte uit Syrië. Dit jaar wonen ze met hun ouders in Culemborg en gaan ze daar naar school. Ik ben sinds kort taalcoach voor deze twee kinderen en neem ze 1 keer per week mee naar mijn eigen huis. Daar lezen we boeken en proberen de Nederlandse taal een beetje beter machtig te worden.
Hij is 10 jaar een leeftijd waarop de aantrekkelijke kanten van Sinterklaas nog erg verleidelijk zijn. Zo heeft hij de Sint verwelkomd in Culemborg en scoorde het nodige snoepgoed. Op school heeft hij gehoord dat Sinterklaas op een paard op de daken rijdt. Maar dat is weer te ongeloofwaardig om waar te zijn. Eigenlijk doet het er niet zo toe, of Sinterklaas wel of niet bestaat, hij heeft namelijk haast en eigenlijk geen rust om te lezen. Na afloop sprint hij op zijn fiets naar huis. Terug naar de jongens in de buurt, waar hij inmiddels een van is.
Zij is 12 en eigenlijk al te oud om Sinterklaas nog serieus te nemen. Op de terugweg naar huis praten we over Sinterklaas en kinderfeesten in Syrië. Daar vierde ze het Suikerfeest, ook met cadeautjes en snoep. Ze kreeg geld van haar ouders en kon daarmee zelf speelgoed kopen. Ze vertelt over een middag waarop ze een Barbie kocht en daar urenlang met haar vriendin mee speelde. Ik herinner me het Sinterklaasfeest uit mijn eigen jeugd. De dag waarop je gelukkig was met nieuw speelgoed.
Ze zijn beide net zo bijzonder als de kinderen van juf Kiet. Je wenst ze toe dat de rest van hun kindertijd ongestoord mag blijven, hier in Nederland. En dat ze hun weg zullen vinden en dromen kunnen verwezenlijken. Misschien dat ons wekelijkse leesuurtje daar een klein beetje bij helpt.