Tussenland, zo heet het boek dat Janny Oskam schreef over leven met uitgezaaide kanker. “Door nieuwe effectieve behandelingen zullen steeds meer mensen met uitgezaaide kanker langer leven. De buitenwereld ziet niets aan hen. Ondertussen leven zij met een wisselend toekomstperspectief en moeten zij zich verhouden tot de eindigheid van het leven”.
Ik bevind me (nog) niet in dit Tussenland. “De kanker is weg totdat het tegendeel bewezen wordt”, zei de verpleegkundig specialist in november. En daar is nu, eind juni, nog niets aan veranderd. Toch heb ook ik vaak het gevoel in een tussengebied te leven. De overeenkomst met de mensen in Tussenland is dat ook aan mij niets te zien is. En ook ik moet me verhouden tot de mogelijkheid dat het einde van mijn leven nog steeds ook heel dichtbij kan zijn. Maar geldt dat niet voor ons allemaal?
In dit tussengebied heb ik me weer te verhouden tot werk en beslommeringen zoals de komende vakantie, concertbezoek, etentjes, roeien op de Lek en een mening hebben over betaald parkeren in onze wijk. Het is een tweebaansweg dit tussengebied, waar ik me nu eens op de linker- en dan weer op de rechter weghelft bevindt. Parallel aan elkaar leef ik nu eens het leven van iemand die herstellend is en dan weer ben ik een mens met een alledaags bestaan. Met werk, vakantie, sport, huishouden en verjaardagen.
Soms vertel ik op de snelle linkerbaan, dat ik herstellend ben van een zware kankerbehandeling. En ik ontdek opnieuw dat kanker in veel levens littekens achterlaat. Dat dat leidt tot ongewone nabijheid bijvoorbeeld tijdens een kennismakingsgesprek. Een nieuwe collega vertelt dat de onbezorgdheid nooit terug is gekomen in zijn leven, ook al is het al ruim 6 jaar geleden dat zijn vrouw werd behandeld voor darmkanker. Er rijden ook mensen in die linkerbaan die zich minder bezighouden met mijn reis. Ze praten over mijn mededeling heen, vragen er niet meer naar en het is een non-issue. En ik, ik laat het maar zo.
Het leven op de rechterbaan van de weg is anders. Met voldoende rust, lichaamsbeweging en gezond eten. Met af en toe ook een moment van voldoening over mijn werk. Met momenten van acceptatie dat het is zoals het is. Maar er is ook verdriet. Als ik mijn blogs weer doorlees bijvoorbeeld. De frustratie en de angst voel. Maar ook de ontroering, dankbaarheid, de liefde en zorg voor mij en ons.
De weg is dus een route met geploeter, geworstel en gepieker. Trial en error. Regelmatig ontdekken dat ik te veel hooi op mijn vork heb genomen. Dat ik zelfs in de vakantie niet van de vermoeidheid afgekomen ben.
En op die weg zoek ik naar de stilte in dit Tussengebied. Leren luisteren naar mijn intuïtie, accepteren dat herstel tijd nodig heeft en de uitkomst nog steeds ongewis blijft. En vertrouwen hebben dat het hoe dan ook goed komt. Ook als de kanker terugkomt.
Tussen liefde aan de linkerkant
en rechts de eeuwigheid
en in ieder land een vaderland
een overkant en jij
bent de trein, het vuur, de dageraad
wie je worden gaat
wie je vroeger bent geweest
Spinvis (een aanrader, via Spotify te beluisteren)