So far so good
Dat was de meest gebruikte zinsnede van de chirurg die zonet belde. Ze hebben er uit gehaald wat er in zat, eh, wat er uit moest. Ging prima, keurig binnen de tijd. Nog twee hapjes extra weefsel er bij, sneltest gedaan, zag er ook goed uit.
So far so good.
Ja logisch, kan ook niet anders, het gaat hier wel om Machteld, al meer dan tweeëndertig jaar mijn lieve, sportieve en positieve partner. Die wil ik zo snel mogelijk weer terug in huis.
Toch verbaast het me opeens, dat ik zo makkelijk aanneem dat het inderdaad goed gaat. Dat het helemaal goed komt. Dat dingen gaan zoals verwacht. Dat wat de chirurg vertelt geen verrassing is.
Niet dat ik het mantra ‘geluk is een keuze’ loop rond te bazuinen, ik ben meer ‘van het concert des levens krijgt niemand een program’, tevens de tekst op mijn favoriete ontbijtbordje, maar toch.
Je zou bang worden van de gedachte dat dingen niet gaan zoals gedacht, dat het tegenvalt, dat onheil mij/ons overkomt. Daar hebben we het wel over gehad. Maar het blijft hypothetisch, want het is nog niet gebeurd. Hoe zou ik dan reageren?
Nu vandaag met een vanzelfsprekendheid. Geen bijzonderheden? Nou mooi, dokter. En de operatie duurde net zolang als gepland? Da’s goed. Wanneer zou ze weer aanspreekbaar kunnen zijn? Over een uur of twee, drie. Fijn.
En na dit telefoongesprek, twee uur in de middag, krijg ik eindelijk wat rust (in mijn hoofd). Nu kan ik anderhalf uur echt dingen doen zonder onderbroken te worden door een telefoontje waarvan ik niet weet hoe laat het komt, het kwam later dan gedacht. Zonder te hoeven wachten op dingen en gangen van zaken zoals vanochtend in het ziekenhuis. Een moment voor jezelf, analoog aan een jaren tachtig-reclame die er bij mij wel is ingehamerd.
Dus hup naar buiten. Even wat uien poten en akkertjes harken in de volkstuin (wat is de grond mooi los) en een soepje halen bij de bio voor bij de salade niçoise die al ligt te popelen in de koelkast om gesavoureerd te worden.
Misschien neem ik alvast wat mee naar het ziekenhuis. Ik zal wel trek hebben aan het einde van de middag.
Heerlijk zo, even 100% de regie te hebben.
En dan toch maar vroeg weer naar het hospitaal met voor Machteld een pak lactosevrije yoghurt, zelfgemaakte jam voor er door, tandenstokers, sloffen en oolong thee mee.
Meer staat er niet op het lijstje dat we vanochtend nog even opstelden voordat haar bed naar de OK werd gereden.
Benieuwd hoe ik haar straks aantref.
A little further, a little better I hope.