Het jaar diende zich onontkoombaar en
een tikje dwingend aan
zoals elke eerste januaridag,
maar eigenlijk gingen we gewoon door
waar we gebleven waren
Ik nam me voor dat mijn woord dit jaar
meebewegen zou zijn,
of misschien is dat
retrospectief
een wens.
Van de 365 dagen
had ik er zeker tweehonderd haast
maakte ik me een keer of vijftien kwaad
en wist ik vaak niet goed
wat er precies van me werd gevraagd.
En er kwamen mensen
op een lijstje dat ik niet wilde te staan.
Zij verlieten de aarde.
Als ik het nu eens opnieuw mocht zeggen,
dan zou ik zeggen
dat het meer over hordenlopen
is gegaan.
Riekie Weijman
Op 1 januari 2024 zit ik in de middag op de bank. Het nieuwe jaar heeft zich onontkoombaar aan me opgedrongen en tegelijkertijd ga ik ook verder waar ik was gebleven.
De derde kuur in de huidige reeks was een paar dagen geleden, nog in 2023. Mijn haar is niet uitgevallen, ik wandel en kan regelmatig genieten van alle dingen die het leven zo mooi maken. Aan de buitenkant is niets te zien van mijn ziekte, maar van binnen is het goed te merken. Pijn en ongemak dwingen me regelmatig om mee te bewegen. Rustig aan te doen. Te verdragen. Het heeft meer weg van horden lopen zo’n periode van chemotherapie.
Nog drie horden te gaan. Tenminste als in januari uit de CT-scan blijkt dat de kuur aanslaat en de uitzaaiingen kleiner worden. Hoop op nog een mooie tijd is een belangrijke drijfveer om door te gaan. Regelmatig realiseer ik me dat de kans bestaat dat ik de eindstreep eerder bereik en de laatste drie hordes niet hoef te nemen. Af en toe lonkt dat perspectief. Dan ben ik er helemaal klaar mee. Met de kuren, de pillen, de scans en dat ik op het lijstje dat ik niet wilde sta. Het lijstje van de mensen die de aarde binnenkort gaan verlaten. Maar die niet weten wanneer en hoe.
Mijn fascinatie voor mensen die, in een vergelijkbare situatie als ik, kiezen voor niet behandelen neemt toe. “De dood accepteren betekent niet je leven opgeven” las ik in het boek Als ik er niet meer ben van Manu Keirse. Wat een fijne zin, dacht ik. Het gaf me lucht en ruimte, ik heb een keuze en dat is een bevrijdende gedachte.
Ik onderga het geleidelijk, en stel opeens vast dat ik al een eind aan het meebewegen ben. Het is nog zo gek niet om 2024 te beginnen met het voornemen te blijven meebewegen. 2024, het jaar dat zich inmiddels onontkoombaar en een tikkeltje dwingend heeft aangediend. Terwijl ik ook gewoon verder ga waar ik was gebleven.