In de eerste nacht nadat ik had
gehoord dat je ziek was
schrok ik wakker
Het waaide buiten. Het waait zei
jij, die nog geen oog dicht had
gedaan en je glimlachte
Ik begreep het pas later.
Wat er ook is, het zal de natuur een
zorg zijn.
Het waait, het waaide – buiten klonk
de troost van de onverschilligheid.
Wim Brands
Dit is hoe het begon. In de nacht van 15 op 16 februari 2021 lag ik wakker. Ik was die dag bij de gynaecoloog geweest vanwege een verzakking bij mijn baarmoeder. Hij kwam met een alarmerend bericht. Er zat een gezwel in mijn buik. Dezelfde middag lag ik in een scan-apparaat en begon de reis waar dit een verslag van is.
Ik dacht die nacht aan dit gedicht dat ik ooit las en dat vandaag zo veelzeggender was geworden. Sindsdien lig ik regelmatig wakker en soms duikt er dan een poëziefragment op. Een andere keer begin ik te schrijven en duikt een passend gedicht later op.
Ik kocht in die eerste week meteen een schrift via de bestelservice (die gesloten was vanwege de Corona-pandemie) van onze boekhandel. En ik begon te schrijven. Ik stuurde mijn blogjes naar deze en gene. Een beetje willekeurig ging dat. Het hielp en helpt nog steeds om het verhaal te vertellen voorbij de scans en afspraken, operaties en behandelingen. Het verhaal over wanhoop, onmacht, bewondering, liefde, verdriet, ontroering en angst. En ook over het leven dat weer gewoon doorgaat.
De eerste meelezers, Rudi, Wouter, Sicco en Marianne zijn de mensen die het schrijven noodzakelijk maakten. Soms kan het onuitsprekelijke wel geschreven worden. Inmiddels zijn twee van hen ook gaan schrijven. Ook hun bijdragen zijn hier, met hun toestemming terug te lezen.
Mijn lieve schrijfcoach Veronica Waleson las mee met een aantal blogjes. Ze stimuleerde me om er een plek voor te creëren. Corine Voogt maakte die plek, de site waar ik de blogs op deelde en meelezers konden meereizen. Later hielp Corine me met de vormgeving van de bundeling van mijn blogs. Dank daarvoor!
Machteld