Mosterd-pastinaaksoep, gegrilde bloemkool met gerookte tahoe, chocolademousse van zijdetofu, de vegan kok in de hof van Kairos bedient onze zintuigen met heerlijke gerechten. Ik ben hier voor de tweede keer en volg de retraite voor mensen met kanker.
Deze keer is er meer stilte en ben ik zelf stiller. De dag begint met yogaoefeningen in de buitenlucht en een stiltewandeling. Na het ontbijt mediteren we. Twee keer wisselen we in duo’s uit over thema’s als angst en hoop, kracht en kwetsbaarheid. Het doet me goed om in gezelschap te zijn van mensen die in dezelfde situatie verkeren. Je kunt je laten masseren en in het atelier aan de slag met verf en klei. Mijn telefoon gebruik ik enkel om muziek te luisteren. Alle appjes, nieuws en mails laat ik ongelezen.
In het begin is het ongemakkelijk die stilte en de leegte. Wat zal ik eens gaan doen met zo veel lege tijd op een dag? Ik heb geen boek bij me en kan dus niet vluchten in een roman. Creatief met verf ligt me niet zo, dus ga ik zingen. Wandelend, om de stilte van de andere deelnemers niet te verstoren.
Geleidelijk ontstaat er een innerlijke rust die me goed doet. “Opeens is de horizon dichterbij, maar ik weet niet waar precies” hoor ik een andere deelnemer zeggen. Ja, dat is leven met uitgezaaide kanker. Maar ik ben er nog en geniet volop van de ontluikende lente.
Ik keer weer terug naar het dagelijks leven. Daar is het niet gemakkelijk om de innerlijke rust vast te houden. Dat wordt nog lastiger als ik merk dat mijn lichamelijke conditie achteruitgaat. Ik beschik over minder energie en voel verandering op de plek waar de uitzaaiingen zitten.
In april heb ik een controle afspraak. We bespreken de uitslag van het bloedonderzoek met de internist. De tumormarkers in mijn bloed stijgen, dus mijn voorgevoel klopt. Wat dit concreet betekent moet duidelijk worden aan hand van een CT-scan. Misschien is er opnieuw chemotherapie nodig en mogelijk. Misschien valt het mee en wachten we nog even met behandelen.
Weer een keuze voor wel of niet behandelen. Het levert wel tijd op, maar ook steeds een hoop ongemak. Fysiek en mentaal. Niet alleen voor mij, maar ook voor mijn dierbaren die steeds weer met hoop en slecht nieuws moeten dealen. “Kan ik het, loslaten en me overgeven aan wat er dan gebeurt?” vraag ik me af.
Ik maak een afspraak met mijn huisarts om, na de uitslag van de scan de palliatieve zorg te bespreken. Mijn euthanasieverklaring en mijn niet-reanimatieverklaring zitten al in mijn dossier. Ik neem me voor om voor zover dat kan, de rust uit de hof van Kairos te zoeken en te vinden.
Mijn engel verscheen, fluisterde woorden in,
trok me stevig tegen zich aan en gebood
om verder te gaan, desnoods naar het begin
dat er misschien aan te komen stond. Met lood
in mijn schoenen aanvaardde ik mijn lot.
Koen Stassijns