Op de rimpelloze vlakte
Van een vlekkeloos bestaan
Kan het plotseling gaan waaien
Ook al wil je er niet aan
De Dijk, Als het golft
Ik schrijf deze woorden op de dag van de tweede afspraak in het UMCU. De eerste afspraak was een week geleden. We bespraken toen met de gynaecoloog dat de kanker terug is. En dat is slecht nieuws. Een volgende behandeling heeft enkel tot doel mijn leven nog iets te verlengen. Genezing zit er niet meer in. En bij die volgende behandeling is de vraag: hoeveel tijd win ik er mee? En wat kost het aan vitaliteit en levensvreugde? Is het de moeite waard?
Inmiddels weet ik dat kanker ook voor artsen, zoals mijn gynaecoloog een zoektocht is. Een aftasten, studies bekijken, overleggen met radiologen, internisten en collega’s uit andere ziekenhuizen. En dus spraken we af dat ik deze week terug zou komen. Zelf had ik dan het Anthonie van Leeuwenhoek ziekenhuis gesproken.
Vandaag bespreken we dat collega’s bevestigen dat chemotherapie de enige behandelmethode is. Operatie of bestraling zijn niet mogelijk op de plek waar de lymfeklieren vergroot zijn. Te veel risico op schade in het gebied er om heen. Ook de arts van het AVL, die ik vorige week sprak kwam tot deze conclusie.
Ik heb me altijd afgevraagd hoe dat zou zijn als je deze boodschap te horen krijgt. Nu weet ik het: het is verdrietig en het geeft rust. Aan een periode van onzekerheid over de toekomst komt een eind. Het onvermijdelijke gaat gebeuren, let it be.
Op de onvermijdelijke vraag “hoe lang nog en wat kan ik verwachten” is niet echt een goed antwoord mogelijk. Binnenkort bespreken we met de internist in Tiel het vervolg en de keuzes die er gemaakt kunnen worden.
Tot zo ver de feiten.
“Ze zijn achterwaarts naar de dood gelopen, steeds oogcontact houdend met hun geliefden”, zei René Gude, voormalig denker des vaderlands, over twee medepatiënten. Beide jonge mensen leerde hij kennen tijdens zijn verblijf in het ziekenhuis bij het volgen van chemotherapie. Vlak daarna overleden ze. René sprak deze zin op de uitvaart van 1 van hen. Het ontroerde me.
In de afgelopen week heb ik ervaren hoe dat ongeveer is, achterwaarts naar de dood lopen. En het doet me goed: samen verdrietig zijn en lachen, elkaar vasthouden en onszelf voorbereiden op wat er komen gaat.