Morgen is het zo ver. Dan wordt je jongste zoon 20. Het lijkt nog zo kortgeleden dat hij geboren werd. Dit kind, van meet af aan zo uniek en authentiek. Zo anders weer dan zijn grote broer. Je kon je niet voorstellen ooit zo veel van je tweede kind te houden als van je eerste. En toch gebeurde het en ben je nog iedere dag blij met de vrolijke noot die hij in je leven aanbrengt.
Hoewel de herinnering aan zijn geboorte levendig op je netvlies staat, is het realiteit dat het lang geleden is. Je wordt oud, je hebt steeds meer rimpels, je hebt tijdelijk een pruik met grijs haar en sinds kort een groot litteken op je buik. Je eierstokken en je baarmoeder hadden hun functie al verloren, maar zijn nu definitief uit je lijf verwijderd. Je bent niet meer wie je was. Ontkennen heeft geen zin.
Ik schrijf je deze brief uit Kotten bij Winterswijk. Je volgt daar een retraite voor mensen met kanker. Toen je daar aankwam op maandag was je moe, doodmoe. Je had het weekend al in Winterswijk doorgebracht en te lange wandelingen gemaakt. Uitputting is de prijs die je betaalt als je ontkent dat je nog niet bent hersteld.
Met de andere deelnemers aan deze retraite heb je gemeen dat je een pittige tijd achter de rug hebt. We maakten allemaal de aardschok mee die de diagnose kanker teweegbrengt. Ieders behandeltraject is intensief geweest en heeft schade aangericht in ons lichaam. Elk van ons herkent angst, somberheid en verwarring en de neiging om deze gevoelens onder het tapijt te vegen en ze daar te houden. Ongeacht of het behandeltraject nog gaande is of al 6 jaar geleden plaatsvond, we verlangen ernaar om rust te vinden in ons hoofd. Om ons niet zo te laten meeslepen door gedachten als: wat zou er zijn gebeurd als ik eerder aan de bel had getrokken? waarom overkomt dit mij? Of, wat als het bij de volgende controle toch mis blijkt te zijn?
De ziekte heeft je ook veel gebracht. Er werd gekookt en gereden. Je roeimaatje nam je mee voor een therapeutisch tochtje op de Lek. Vriendschappen verdiepten zich. Je hebt ervaren hoeveel er van je gehouden wordt.
Je bent ergens voor gaan staan en spreekt je meer uit. Je opiniebijdrage over Corona werd zelfs geplaatst in de krant.
En je hoeft even niet zo veel. Als je ergens verschijnt zijn mensen blij. Maar als je niet komt begrijpt iedereen dat ook. Koester dat nog even Machteld, het kan nu nog. Voor je het weet is je omgeving vergeten dat je kanker had en gaat iedereen weer over tot de orde van de dag. En jij gaat daar makkelijk in mee. Hier in Kotten heb je gezien waar dat toe leidt. Lotgenoten die al langere tijd hard hun best doen om het gewone leven weer op te pakken, lopen tegen grenzen aan. Laat het een les zijn. Dat je jezelf de tijd mag gunnen, dat je mag vallen en opstaan, dat kanker ook op langere termijn zijn sporen nalaat in je ziel.
Je bent iemand anders dan je was. Een stukje verder op weg naar het definitieve einde van dit leven. Hoe ver precies blijft ongewis. Misschien is het volgend jaar zo ver, en het kan evengoed nog jaren duren.
Ook 20 jaar geleden werd je iemand anders. Van moeder van 1 zoon, werd je moeder van 2 zoons. Vier morgen dat je al meer dan 20 jaar als moeder aanwezig bent in het leven van die jongens, jouw zoons, die zulke prachtige mannen zijn geworden. Een lekker stuk taart meer dan waard dacht ik zo.
Veel liefs,
Machteld