Zo af en toe probeer ik me een voorstelling te maken van het leven na chemotherapie. Dat begint, alles onder voorbehoud natuurlijk, in november 2021. Mijn haar zal gaan groeien, ik herstel geleidelijk en krijg meer energie. Iedere 3 maanden zit ik voor controle in het ziekenhuis, afwisselend bij de internist en de gynaecoloog. In het voorjaar van 2022 zie ik mezelf in de zon zitten met mijn haar terug. Eindelijk heb ik krullen, ik ben dus toch een beetje een ander mens. Ik heb geleidelijk mijn werk opgepakt, iedere week zit ik in de roeiboot en mijn conditie is al een eind richting het oude peil. De zomervakantie komt eraan. Is Corona nu echt voorbij en kunnen we zonder zorgen op reis naar het buitenland? Kopenhagen en fietsen in Zweden, of Schotland?
Heb ik de periode van ziekte afgesloten? Hoe ga ik er mee om als ik iedere 3 maanden de kans loop op slecht nieuws? Heb ik een manier gevonden om iedereen te bedanken voor de kaartjes, de bloemen, de appjes en mails, de maaltijden, vervoer van en naar het ziekenhuis? Hoe vind ik de balans weer terug in vriendschappen als ik niet langer de zieke ben? Lukt het me om mentaal het leven op te pakken en niet iedere dag die kwetsbaarheid te voelen, bij ieder bultje gelijk aan uitzaaiingen te denken? Hoe richt ik mijn leven in als ik wellicht permanent minder energie heb dan voor mijn ziekte? Ben ik gedwongen om radicale keuzes te maken in werk en activiteiten daaromheen? Wie gaat me daarbij helpen?
Het lijkt heel ver weg en onwerkelijk. Ik zit nog midden in de chemokuren, de derde kuur is net achter de rug. Het is augustus en stil op straat, bijna iedereen is op vakantie. Ik voel me regelmatig ellendig, moe en bang. Hier zit ik dan in mijn tuin, over de toekomst te schrijven terwijl ik mijn best doe om de dag door te komen.