Geduld

We verdampen

Het zijn rare tijden, jaargetijden

veranderen en vermijden een confrontatie 

met vakantie. 

Je pruttelt wat mee met lichamen 

die druipen, ijlen, kwijlen, schijten.

Een koor in mineur, dat zachtjes brult: 

Je lijf is ziek, maar je wordt beter, het zal slijten.

Je zult stiller in het gras liggen en slanker, 

uitgemergeld chic bezoek ontvangen. Maar kanker

heeft geen kalender, dus heb geduld.

We verdampen tot we condenseren

en ook rampen zijn gemaakt van feiten.

Je hoeft ze er alleen maar uit te destilleren:

Je wordt weer beter. Het zal slijten. 

Lieke Marsman, dichter des vaderlands

De poëzie van Lieke Marsman is de moeite waard, ook als je geen kanker hebt. Ik ontdekte haar gister pas, na een tip van vriendin Margriet die mijn eerdere blogs las.

Er zitten hoopvolle stukjes in dit gedicht. Dat ik slanker in het gras zal liggen bijvoorbeeld, daar kan ik wel naar uitkijken. En ook dat ik beter word en dat het zal slijten. Of  beter worden er in zit is  onzeker en of het dan zal slijten kan ik me nu nog niet goed voorstellen. Het is alsof je me bij Bazel vraagt of ik al kan zien dat de Rijn na Rotterdam in de zee uitmondt. 

Een ziekenhuis houdt er, anders dan kanker, wel een kalender op na, en daarop is bepaald dat ik, voorlopig, misschien, als er niks tussenkomt op 8 april 2021 word geopereerd. Als er niks tussenkomt? Een derde Corona-golf bijvoorbeeld. Of iets anders. Het zijn de harde feiten waar rampen van gemaakt zijn.  

Vanmorgen dacht ik terug aan de ambulanceverpleegkundige die op de IC had gelegen en hersteld was van Corona. Hij is voor mij het gezicht van die volle IC en van de druk op de zorg. Hij verdiende goede zorg en heeft dat gelukkig gekregen. Ik verdien het ook en ik heb er vertrouwen in dat ik die zal krijgen. Die gedachte helpt me om er vrede mee te hebben dat het nog even gaat duren. Dus heb geduld, dicht Lieke. Het groeit hier langzaam: geduld.