De ronde van ’t leben
Giet nou en dan zwaor
Tegen de berg op,
Soms krieg ie ’t nie klaor
Mar volgens de Kneet
Zat ‘m hier in de kneep
Je moeten gewoon deurieden
Tot an de streep
Afstappen kan nie
De wedstried giet deur
Soms gao’j oeh, zo zachies
Soms loop ie veur
Ku’j echt nie meer verder
Neem ’n energyreep
Want je moeten deurieden
Tot an de streep
Niet ieder zien streep
Lig waor je ‘m verwacht
Mar ergens lig e
En Petrus vlagt af
Ik gung der naor leben
Want ik begreep
Je moeten gewoon deurrieden
Tot an de streep
Daniel Lohues
Gisteren belde de chirurg over de uitslag van het weefselonderzoek. De nieuwe chirurg, want degene die me opereerde brak in het weekend zijn arm en is even uit de running. Chirurg nummer 2 heeft een prettige stem maar een minder prettige boodschap. Het weefsel dat onderzocht is, bevat kwaadaardig materiaal. Het gaat om een zeldzame vorm die ook nog eens niet goed te behandelen is met chemotherapie. De volgende stap in de behandeling is een operatie waarbij lymfeklieren worden weggehaald en verder onderzoek volgt. Hij vertelt nog veel meer en ik stel af en toe een vraag. Rudi luistert mee.
Zodra het telefoongesprek is afgerond, slaat de verwarring toe. We horen beide verschillende dingen. Een stadium dat gunstig klinkt, maar een zeldzaamheid die een standaardbehandeling onwaarschijnlijk maakt.
Als ik het zelf al niet snap, hoe vertel ik het dan aan anderen? Wacht ik daarmee tot ik het zelf begrijp? Volgende week spreek ik mijn “verbindingsofficier” in het UMCU, de senior verpleegkundige. Zij is een kei in duiding en een ankerpunt in de woelige en onvoorspelbare ziekenhuisomgeving. Ik spaar mijn vragen op voor haar en besluit de boodschap aan de buitenwereld te vereenvoudigen. Dit is de uitslag en dat is de volgende stap.
En ik ben bang. Als deze soort kanker niet reageert op chemotherapie is er dan wel een kruid tegen gewassen? We zijn er in een vroeg stadium bij, 1B, maar als er geen remedie is dan ben ik dus weerloos en glijd ik zo van het ene stadium in het andere? Tenzij bij de volgende operatie blijkt dat er in de lymfeklieren geen uitzaaiingen zijn. Opeens wordt het weer een begrensd leven en is het perspectief veranderd. Ik krijg een bucket-list gevoel. Wat wil ik nog?
Niet ieder zien streep, lig woar je m verwacht. Waar ligt de mijne? En hoe rijd ik gewoon maar deur tot aan de streep?