“In dit huis vertrouwen we op ons immuunsysteem, knuffelen we elkaar en ben je welkom ook als je niet gevaccineerd bent”. Deze tekst op een poster achter het keukenraam ergens bij mij in de buurt houd me al een paar dagen bezig.
Vertrouwen in je immuunsysteem, tot februari 2021 had ik dat ook. Ik eet gezond, sport veel en ben vaak in de buitenlucht. Het leek me niet prettig om het Coronavirus te krijgen, maar de kans daarop achtte ik klein. Totdat op die dag, 15 februari 2021 een gezwel in mijn lichaam wordt ontdekt. Een gezwel dat kwaadaardig lijkt en dat ook echt is blijkt later. Het is het begin van een reis. Het eerste reisdoel is een operatie. Het liefst zo snel mogelijk. Aan hand van weefselonderzoek zal pas echt duidelijk worden wat er precies aan de hand is. Maar die snelheid, dat gaat nu even niet. De ziekenhuizen liggen vol met Corona-patiënten. Geduld hebben en wachten, dat is wat me te doen staat. Vijf weken lang. Mijn huisarts voorziet me in die tijd van een eerste Corona-vaccinatie. Ik ben dolgelukkig dat ik met mijn kwetsbare gezondheid in de dagen na de operatie beschermd ben, in een ziekenhuis waar in april nog niemand gevaccineerd is. Waar ik op een dag toch al gauw ongeveer 10 verschillende professionals aan mijn bed krijg. En daarnaast 1 iemand per dag die me mag bezoeken.
Ik knap gelukkig snel weer op maar ben nog niet klaar met mijn behandeling. Ik begin aan chemotherapie. Opnieuw zal mijn immuunsysteem het laten afweten. Zes kuren staan me te wachten, steeds met een tussenperiode van drie weken. Langzaam wordt mijn vitaliteit steeds verder uitgehold. Alles met de bedoeling dat ik weer een gezond mens word. Het lijkt nogal tegenstrijdig, maar het is wel mijn realiteit. Noodgedwongen houd ik afstand. Ook van mijn kinderen die op kamers wonen en door wie ik graag getroost en omhelsd wil worden. Ze zijn pas welkom als ze vooraf een zelftest doen.
Zou mijn verhaal helpen om mensen die “hun vrijheid terug willen” en zich tegen de Coronamaatregelen keren op andere gedachten te brengen? Ik ben zo benieuwd of ze misschien ook wel eens twijfelen aan het vertrouwen in het eigen immuunsysteem. Het noodlot van een slechte gezondheid kan immers overal toeslaan, ook bij hen. En ik vermoed dat ze dan, net als ik snel geholpen willen worden door onze artsen en verpleegkundigen en dat ze een beroep doen op onze operatiekamers en IC-afdelingen.
Bij vrijheid hoort ook verantwoordelijkheid. Verantwoordelijkheid voor elkaar, ook voor degene met een kwetsbare gezondheid. Verantwoordelijkheid voor het ontstaan van gevaarlijke situaties in de zorg. Gek genoeg vermeld de poster daar niets over. Geen enkel statement hoe je als mens in vrijheid voor een ander en voor het gemeenschappelijke belang zorgt.
Oktober 2021, mijn chemotherapie zit erop, de vlag kan uit. Ik werk nu aan herstel. In de tussentijd blijf ik voorzichtig in openbare gelegenheden. Ik houd afstand in winkels, bij mensen thuis, eigenlijk overal. Mijn vrijheid is dus nog even beperkt. Net als die van ons allemaal, zolang we niet kunnen vertrouwen op het verantwoordelijkheidsbesef van onze medemens.
De ingekorte versie van deze blog stond op 19 oktober 2021 op de opiniepagina van Trouw.