Er is een plek waarvan je niet weet dat die bestaat totdat je er zelf terecht komt, de oncologische dagbehandeling. Je ontmoet er mensen van alle rangen en standen. De meesten zijn lotgenoten en leven net als jij tussen hoop en vrees.
Het is een plek waar je niet wilt zijn, de oncologische dagbehandeling. Als je ernaartoe moet ben je ernstig ziek, ook al voelt het niet altijd zo. De behandeling is de oorzaak van je lamlendigheid. Je wordt er kaal en moe van. Langzaam wordt je vitaliteit te gronde gericht.
Er is een plek waarvoor je dankbaar bent dat die bestaat. Het is de oncologische dagbehandeling in ziekenhuis Rivierenland in Tiel. Anneke werkt er en Thirza, Ina, Lara, Antoinette en Alice met collega’s waarvan ik wel het gezicht, maar niet de naam meer weet. Allemaal zijn ze deskundig, je vertrouwt ze blind. Infuuspompen piepen er de hele dag door, patiënten komen en gaan, en te midden van deze drukte houden ze overzicht en werken gestaag door. Als je in tranen uitbarst houden ze je hand vast. Je kunt met ze lachen en ze maken de zware dag zo een beetje luchtig.
Het is de plek waar ik vandaag afscheid van neem. De oncologische dagbehandeling in ziekenhuis Rivierenland in Tiel. Het is een mijlpaal, ik heb er lang naar uit gekeken. Ik ben blij en opgelucht en tegelijk ook angstig voor wat hier na komt. Weemoedig nu ik uit het ritme stap van iedere drie weken weer een nieuwe start. Wie zou er vandaag mijn infuusnaald inbrengen? Is het Anneke, Lara of Thirza? Het zit erop, ik hoop jullie nooit meer te zien en ik ga jullie missen.
Hartelijke groet en veel liefs,
Machteld