Wat ik vorig jaar deed op 8 mei, geen idee. Genoot ik van de lente of maakte ik me zorgen over de Corona-pandemie en de gevolgen daarvan? Dit jaar, in 2021 sta ik stil bij Wereld Eierstokkanker Dag. Ja het bestaat echt. Nu ik zelf de diagnose heb, ontdekte ik dat 8 mei gewijd is aan deze ziekte.
Wat vind ik daar nou eigenlijk van? Het doel van deze speciale dag is aandacht voor de “silent killer”. Want dat is eierstokkanker, het wordt vaak ontdekt door de klachten die de uitzaaiingen geven. Ik weet niet of ik zelf vorig jaar mijn klachten er mee in verband had gebracht. Ik had vaak een opgeblazen gevoel en dacht ik dat er iets met mijn darmen aan de hand kon zijn. Maar ja, dat was wel een beetje vaag allemaal en soms was het er wel en dan ook weer niet. En als ik net besloten had om een keer naar de dokter te gaan viel het wel weer mee en liet ik het maar. Dus, al is er maar 1 vrouw is die door de aandacht voor deze dag eerder met vage klachten naar de huisarts gaat omdat ze denkt aan eierstokkanker dan is het al een goede zaak, zo’n dag.
Confronterend is dat van alle vrouwen die de diagnose krijgen na 5 jaar 38% nog in leven is. Niet alleen dat gegeven maar ook de wetenschap dat vrouwen blijvende klachten ondervinden, zoals vermoeidheid, angst en neuropathie, hakt er bij mij in.
Het staat in schril contrast tot hoe ik me op dit moment voel. Best fit eigenlijk gegeven de zware operatie die nog maar 4 week geleden plaatsvond. Ik wandel en fiets regelmatig en ik heb zelfs al 2 keer wat aan fitness gedaan onder begeleiding van de fysiotherapeut. Gelukkig en ontroerd ook met alle liefde in de vorm van bezoekjes, appjes, kaartjes en bloemen. Kaarsjes die voor mij worden aangestoken en mensen die voor me bidden. Mijn klachten hebben vooralsnog meer te maken met de rommelige communicatie door het ziekenhuis, waar nu toch iets te vaak een telefonische afspraak niet wordt nagekomen zodat ik voor niks zit te wachten. En waar dus ook nog steeds geen bericht is over de datum voor de volgende operatie. Ik toon telkens weer begrip, ben ook zeer te spreken over de mensen die er werken. Maar ik zou onderhand graag wat meer vertrouwen willen hebben in dit instituut als zodanig. Zoals je vertrouwen kunt hebben in een parachute nadat je uit een vliegtuig ben gestapt.
Een dag later, 9 mei, is het moederdag. Wrang dat die dagen zo dicht bij elkaar liggen. Voor vrouwen die op jonge leeftijd eierstokkanker krijgen kan dit betekenen dat ze geen moeder zullen worden. . En dus ook niet het ontbijt op bed, de uit het hoofd geleerde gedichtjes en de knutsels waarmee peuters en kleuters uitdrukking geven aan de adoratie voor hun moeder. Ik herinner me een vakantie in Griekenland waar de cadeautjes in de koffer meegingen, verstopt door papa.
Inmiddels zijn we een flink aantal jaar verder en ben ik moeder van twee volwassen “jongens”, die ieder op hun eigen manier met het slechte nieuws over mijn gezondheid omgaan. Hun liefde is voelbaar in de gesprekken die ik met hen heb. De oudste die altijd zorgzaam is en beschouwend en de jongste die bij ieder bezoek lichtheid meebrengt. Beide mannen zetten hun leven zo goed en zo kwaad mogelijk voort en dat vervult me met trots. En ja, we lachen ook nog heel wat af met elkaar.
Van het perspectief dat ik als moeder met eierstokkanker misschien tot de 62% behoor die 5 jaar na de diagnose niet meer in leven is, word ik intens verdrietig. Mijn kinderen, zo verschillend en ook zo zichzelf en uniek, ik wil nog lang bij ze blijven. Ook al staan ze morgenochtend niet met zelfgemaakte knutsels en ontbijt naast mijn bed.