Vorige week rondde ik de masterclass Imperfect adviseren af. Een reflectiereis met twee bijeenkomsten. Daartussen in schreef ik een imperfect verhaal uit de praktijk. Deze reis doe je met een groep waarin ieder een concrete ervaring beschrijft.
Nadat we in een tweede bijeenkomst onze verhalen over imperfecte situaties gedeeld hadden moest ik denken aan een aflevering van The Crown, de veel bekeken serie op Netflix. We zien een school in Wales die bedolven wordt onder een modderstroom. Een aantal kinderen komt daarbij om het leven. The Queen worstelt met de vraag hoe zij als staatshoofd moet reageren. Ze gaat eerst niet naar Wales, maar stuurt haar man, prins Philip. Het lijkt een koude en afstandelijke reactie. Langzaam dringt de omvang van de ramp tot haar door en ze reist alsnog af naar Wales om de ouders van de slachtoffers te ontmoeten. Als kijker zie je dat deze vrouw zich realiseert dat ze een fout heeft gemaakt. En dat maakt haar menselijk en sympathiek. “Gelukkig” dacht ik toen ik ernaar keek, “ze is ook een gewoon mens”.
De opdrachten die ik als zelfstandige professional uitvoer zijn van een hele andere orde dan het werk van the Queen. Ik ontwerp opleidingen, adviseer over leren in organisaties en faciliteer en geef trainingen. De overeenkomst met het werk van de Queen is dat ook bij mij niet alles perfect gaat. Ook ik maak wel eens een verkeerde inschatting, bereik niet wat ik wil en het gebeurt dat ik, in een poging om een klant te houden niet kritisch genoeg ben.
En daar loop ik liever niet mee te koop. Ik ben immers zelfstandig ondernemer. En wat zullen potentiele klanten hier wel niet van denken? Tijdens de masterclass kom ik er achter dat ik niet de enige ben die imperfecte momenten in het werk het liefst onder het tapijt veegt.
En wat wordt er wat afgetobd in ons werk! De een beschrijft hoe hij een onmogelijke opdracht krijgt, de ander hoe de dynamiek in de organisatie haar perfecte plan in duigen laat vallen. We hebben last van de feiten en omstandigheden, maar meer nog hebben we last van onszelf. Van de onmacht die we voelen, de boosheid, de schaamte.
Ook ik ontdek dat de situatie die ik beschrijf me nog steeds niet lekker zit. Maar vooral merk ik hoe boos ik ben op mezelf dat ik het allemaal heb laten gebeuren. Terugkijkend is het zo duidelijk dat ik had kunnen ingrijpen en wat ik had kunnen doen. Maar ergens in dat proces is er opeens een inzicht. Niet alles ging perfect bij deze opdracht, maar het is zoals het is. Ook een imperfecte opdracht heeft waarde en mag er zijn.
En wat lucht het me ook op om het op te schrijven. En het te delen met andere mensen. En te ontdekken dat een imperfecte opdracht niet betekent dat er geen waardevolle uitkomsten zijn. Ik ben eigenlijk net als de koningin van Engeland: een Queen, maar niet perfect, een mens die af en toe gewoon weer in haar eigen valkuil trapt.