“Ik zie Cora wel, maar ik hoor haar niet, je beeld staat stil Hans, er is iets met je Wifi”. Ook het team waar ik deel van uit maak overlegt via Teams.
Begin april start mijn nieuwe opdracht als adviseur bij Pameijer in Rotterdam. Ik heb er zin in! Er liggen uitdagende thema’s om op te pakken. Het vernieuwen van het onboardingsprogramma en een impuls geven aan werkbegeleiding. Voor mij gaat een lang gekoesterde wens in vervulling: ik ben weer terug in de wereld van de GHZ. Betekenisvol werk en bevlogen mensen. Net als in de ouderenzorg, maar anders! Bijzonder is wel: we leven inmiddels al een paar weken in Coronatijd. Ik werk vanuit huis. Hoe leer ik dan mijn collega’s kennen en leren ze mij wel kennen?
De eerste week besteed ik meer tijd dan me lief is aan digitale toegang. De thuiswerkomgeving installeren, Teams leren kennen, de toegangsapp downloaden. Uiteindelijk land ik met veel hulp op afstand in de digitale werkelijkheid waardoor ik contact kan maken met werk en collega’s.
Het went om digitaal te overleggen met collega’s die je nog niet in het echt hebt ontmoet. Al mis ik veel informatie omdat de lichaamstaal niet te zien is. Dus weet ik niet wie er gaat reageren op een ander. En welke collega’s ik niet zie omdat ze niks zeggen.
Al snel verval ik in mijn gebruikelijke rol bij de start: ik stel vragen over het hoe en waarom van de werkwijze. Ik verwonder en bewonder. En zo leer ik mijn nieuwe collega’s kennen en kan ik aan de slag. Begin mei is het de gewoonste zaak van de wereld om zo te werken. En ligt er al een eerste ontwerp voor de digitale welkomstbijeenkomst voor nieuwe collega’s.
Het kan dus wel, ergens beginnen waar je niet kunt komen. Gewoon aan de slag gaan.