Dit is een reisblog en om in de terminologie te blijven: de reis vindt grotendeels plaats in een slaaptrein.
Niet dat je veel slaapt in zo’n coupé, maar er is een bed waarop je overdag kunt liggen lezen, podcasts luisteren, tv-kijken, mijmeren, naar foeragerende en badderende vogeltjes kijken, doezelen. Dat laatste in combinatie met die andere activiteiten.
Kortom, er staat sinds begin mei een bed in de woonkamer.
Deze week heeft de thuiszorg een morfinepomp aangesloten en er is een rolstoel bezorgd; een fijn vervoermiddel om na enkele dagen looprondjes in de buurt weer eens verder van huis te vertoeven. En die pomp levert adequate pijnverlichting.
Op zich mooi. Maar het gaat dus rap slechter met Machtelds gezondheid.
Ik zie het allemaal gebeuren, het voelt als de gewoonste zaak van de wereld. Want ik maak haar dagelijks, bijna 24/7 mee. Het nieuwe normaal is weer behoorlijk anders dan het oude normaal. Voor anderen zal ook dit wellicht even schrikken zijn, zo’n pomp en die rolstoel.
Morgen komt mijn schoonzus weer op bezoek met een lekkere maaltijd, in het weekend komen de jongens.
Het is een bijzonder reis.
Met een fantastisch gezelschap.
Rudi